Φωτιά στο σκουπιδότοπο της Νεμέας - Μια άλλη άποψη

της Μαρίας Παπανικολάου

Όχι δε με ενδιαφέρει ποιος έβαλε τη φωτιά στη χωματερή της Νεμέας. Αν και με τις «καλοκαιρινές» θερμοκρασίες της προηγούμενης εβδομάδας και με τους τόνους που συσσωρεύονται χρόνια στην εν λόγω χωματερή δεν θα μου έκανε εντύπωση αν δεν

την είχε βάλει κανείς και αν απλά έσκασαν γκαζάκια ή κάποια γυαλιά συγκέντρωσαν  την ηλιακή ακτινοβολία και το κακό ξεκίνησε. Δεν με νοιάζει όμως καθόλου πώς ξεκίνησε.


Όχι δεν σκέφτομαι το κακό, ούτε είμαι θιασώτης θεωριών συνομωσίας. Αν ανατρέξει κανείς στις μηχανές αναζήτησης στο ιντερνετ αλλά και στα τοπικά μέσα ενημέρωσης θα διαπιστώσει πως δεκάδες τέτοιες φωτιές ξέσπασαν τα τελευταία χρόνια στην Αργολίδα , στην Κορινθία στη Μεσσηνία και αλλού. Η φωτιά σε σκουπιδότοπους ή ΧΑΔΑ (Χώροι Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων) είναι κάτι εντελώς συνηθισμένο.


Όσο η Ελλάδα δεν συμμορφώνεται με τις κοινοτικές οδηγίες πληρώνει κανονικά τα πρόστιμα που της έχουν επιβληθεί. Υπενθυμίζεται ότι για τη μη αντιμετώπιση της διαχείρισης των απορριμμάτων έχει επιβληθεί στη χώρα χρηματική ποινή ύψους 14.500.000 ευρώ κάθε εξάμηνο, αρχής γενομένης από τις 2 Δεκεμβρίου του 2014.

Είναι ζήτημα της κεντρικής εξουσίας και των εκατοντάδων δήμων της χώρας που διατηρούν παράνομες χωματερές. Και να πω και κάτι είναι και ευθύνη των πολιτών που δεν διεκδικούν ορθότερες λύσεις και φυσικά πιο σύγχρονες και κάνουν την «πάπια» αρκεί να περάσει ο σκουπιδιάρης το πρωί και να αδειάσει τον κάδο.

Είναι ευθύνη μας που δεν ανακυκλώνουμε, που κάθε φορά που πάμε στο σουπερ μαρκετ σηκώνουμε τις πλαστικές σακούλες δέκα δέκα (ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, πάντα θέλω να χωράνε τα ψώνια μου σε λίγες σακούλες για να μην μαζεύω πλαστικό στο σπίτι μου, τελοσπάντων), είναι ευθύνη μας που δεχόμαστε το 2015 να θάβονται και να καίγονται τα σκουπίδια μας ή να τα ρίχνουμε στις ρεματιές αντί να υπάρχουν εργοστάσια που νοικοκυρεμένα και όμορφα θα διαχειρίζονται τα απορρίμματα μας. Ωραία! δηλαδή δεν έχουμε τη θέληση να πιέσουμε ως πολίτες για να λυθεί το πρόβλημα. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως οι ξένοι θα μας δώσουν κεφάλαια και θα νοικοκυρευτούμε με το ζόρι. Ένα το κρατούμενο.

Όμως η φωτιά στη χωματερή της Νεμέας ανέδειξε για άλλη μια φορά ένα τεράστιο πρόβλημα αυτού του λαού μας. Την έλλειψη του κοινού ενδιαφέροντος, της απλής ανθρωπιάς, του νοιαξίματος για τον άλλο… από όπου και αν αυτή προέρχονταν.

Ωραία, ξεκίνησε η φωτιά και δεν θα κρίνω ΚΑΝ τι έγινε για να σβήσει (σημειωτέον σιγοκαίει ακόμα γιατί οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι φοβερές και δύσκολα η φωτιά σβήνει). Καλώς κακώς περιορίστηκε. Και πιθανότατα έγινε ή δεν έγινε ό,τι έπρεπε: δεν το κρίνω.


Όμως θα σημειώσω το εξής: Την πρώτη μέρα της φωτιάς με υψηλές θερμοκρασίες και άπνοια και όλες τις μέρες που ακολούθησαν δεν υπήρξε μια φωνή να σκεφτεί το αυτονόητο, να προστατέψει τους κατοίκους, από το καρκινογόνο και επικίνδυνο σύννεφο που αιωρούνταν για μέρες πάνω από τα κεφάλια μας, γεμάτο από ισχυρές διοξίνες και τοξικά αέρια, ειδικά για τα ανυπεράσπιστα πνευμόνια των μωρών και των αρρώστων. Και δεν ακούσαμε:

     1.  Να ΜΗΝ ανοίξουν τα σχολεία για πολύ μικρά παιδιά (που ανέπνευσαν τις διοξίνες της ζωής τους επιβαρύνοντας πιθανότατα δερματικές παθήσεις, ιώσεις ή αναπνευστικά προβλήματα (έστω την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου)
    2.   Να μην κυκλοφορούν οι καρδιοπαθείς και άλλες ομάδες ευπαθείς του πληθυσμού γιατί επιβαρύνθηκαν με διοξίνες και βαριά μέταλλα
    3.   Να μην περπατούν και να ΜΗΝ γυμνάζονται οι κάτοικοι (κάποιοι κάναν τους περιπάτους τους κανονικά και τη γυμναστική τους)
    4.      Να ΜΗΝ στεγνώνουν ρούχα έξω οι νοικοκυρές και
    5.     Να μην εκθέτουν μωρά παιδιά σε εξωτερικούς χώρους (βόλτες, σχολικές αυλές κτλ)

Αντι αυτού ακούγονταν όμορφα Ελληνικά στις γειτονιές της Νεμέας και των χωριών που σε καμία περίπτωση δεν διώχνουν τις διοξίνες και «πέφταν» στραβές συνωμοτικές ματιές που είναι ενδιαφέρουσες αλλά δεν διώχνουν ούτε αυτές τα τοξικά αέρια.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα των σκουπιδιών είναι πανελλαδικό και δυσώδες… βρωμάει γιατί τα συμφέροντα είναι πολλά.
Όμως όταν το αεροπλάνο πέφτει πρώτα κοιτάς να βάλεις τη μάσκα οξυγόνου για να μην πεθάνεις από ασφυξία και μετά να δεις τι θα γίνει, αν θα ζήσεις ή αν θα συντριβείς.

Ας ελπίσουμε πως αν ξαναπιάσει φωτιά λίγο ανθρώπινο ενδιαφέρον θα αναδυθεί για την υγεία των πολιτών. Προσωπικά εμένα θα μου αρκέσει!


Ειλικρινά αυτό που λείπει τελικά δεν είναι χωματέρες… είναι αγάπη για τον άνθρωπο, το νοιάξιμο για τον πολίτη, για τον παππού, για το μωρό, για το παιδί, για όλους όσους για  όλους μας δηλαδή, που όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης αναπνέουμε τον ίδιο ΑΕΡΑ. Γιατί οι διοξίνες και τα τοξικά αέρια δεν έχουν αρχές και αξιώματα. Είναι δημοκρατικότερες… γεμίζουν τα πνευμόνια ΟΛΩΝ ΜΑΣ.


Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία


Σχόλια