Όταν τον Ιούνη του ’41 οι Γερμανία εξαπέλυε την επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ, η επιχειρησιακή ετοιμότητα του εισβολέα ήταν αδιαμφισβήτητα ανώτερη. Έτσι, η μόνη κίνηση που μπορούσε να κάνει ο Κόκκινος Στρατός για να αποφύγει την ολική συντριβή, ήταν η τακτική υποχώρηση.
Έγινε τότε μια δραματική υποχώρηση χιλίων χιλιομέτρων (η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στην Ιστορία!), που συνοδεύτηκε όμως από παράλληλες στρατηγικές κινήσεις, όπως, η προσπάθεια δημιουργίας μιας ισχυρής γραμμής άμυνας, η ανάπτυξη καινοτόμων οπλικών συστημάτων, η δημιουργία νέων διεθνών συμμαχιών και η εξύψωση του ηθικού του λαού.
Ήταν μια υποχώρηση που έδωσε τον απαραίτητο χρόνο ώστε να προλάβει να στηθεί η «κόκκινη γραμμή» στις πύλες της Μόσχας, να λάμψει το έπος του Στάλινγκραντ και να ξεκινήσει η μεγάλη αντεπίθεση μέχρι την τελική νίκη.
Το ίδιο αδιαμφισβήτητη ήταν και η υπεροπλία της Γερμανίας απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση στο πρόσφατο Γιουρογκρούπ, κάτι που οδήγησε στην οδυνηρή υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρασάγγες μακριά από το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Είναι δεδομένο πως το έδαφος γύρω από τα πόδια της κυβέρνησης μίκρυνε επικίνδυνα όταν απειλήθηκε ευθέως η χώρα από τον Ντράγκι με την εντός διημέρου κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών.
Φωνάζει με το δίκιο του ο Αλέξης Τσίπρας: «- Μας είχαν στημένη παγίδα, για να δημιουργήσουν σκηνικό αναρχίας και bank-run ώστε να εφαρμοστεί το σχέδιο της ‘κόκκινης παρένθεσης’»!
Όμως σύντροφοι, περίμενε κανένας πως όταν θα αντίκριζε η ευρωελίτ την ελληνική αντιπροσωπία, θα …κατέβαζε τα βρακιά και θα μας έλεγε με νάζι:
«- Περάστε! Πρώτη φορά, Αριστερά!»;
Είναι αστειότητες αυτές και δεν τιμά κανέναν να θεωρεί πως συνέργησε σε «εξαπάτηση του λαού» επειδή αγωνίστηκε για την ολοκλήρωση στις 25 Γενάρη του γιγάντιου πρώτου βήματος, μιας ελπιδοφόρας μακράς διαδρομής, που ενδεχομένως να περιλαμβάνει δύο ή περισσότερα βήματα πίσω.
Αν όμως κάτι έγινε προφανές, είναι ο δωσιλογισμός των προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν πήραν το παραμικρό μέτρο για να μετριαστεί ο κίνδυνος από ένα νομισματικό επεισόδιο, μια τεχνητή έλλειψη ρευστότητας, παρότι αυτός ήταν και ο νούμερο ένα κίνδυνος που για πέντε χρόνια απειλούσε σαν δαμόκλειος σπάθη την ελληνική κοινωνία.
Το αντίθετο μάλιστα! Έκαναν το οτιδήποτε μπορούσαν να κάνουν για να βρίσκεται συνεχώς η Ελλάδα στο έλεος του κάθε Ευρωπαίου γραφειοκράτη που θα απειλούσε να «τραβήξει την πρίζα» από τις ελληνικές τράπεζες. Θα μπορούσε αβίαστα να ισχυριστεί κάποιος, πως αυτός ήταν ο βασικός και ο μόνιμος μοχλός εκβιασμού του κοινοβουλίου και του λαού ώστε να περνούν «αδιάβαστα» τα μνημόνια που έστελναν οι εκπρόσωποι της ευρωελίτ…
Αυτό και μόνο το γεγονός, η ανυπαρξία δηλαδή κάποιου σχεδίου, κάποιου μηχανισμού, για το ξεπέρασμα ενός πιθανού τραπεζικού ατυχήματος, κατά την γνώμη μου τεκμηριώνει την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας όλων των πρωθυπουργών και των υπουργών οικονομικών από το 2010 μέχρι και το 2014.
Η κυβέρνηση βρέθηκε στο λάκκο των λεόντων και η χώρα στημένη με τη πλάτη στο γκρεμό.
Σκληρότεροι πολέμιοί της ήταν αυτοί που σε λίγους μήνες, ίσως να είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι της χώρας μας, δηλαδή οι Ισπανοί. Παρότι ο συσχετισμός δύναμης τη συγκεκριμένη στιγμή είναι εντελώς αρνητικός, εντούτοις σε όλη την Ευρώπη πνέει αέρας αλλαγής. Είναι θέμα χρόνου να αλλάξει το σκηνικό. Τα σημάδια της αποτυχίας του μερκελισμού είναι εμφανή μέσα στα κοινωνικά ερείπια που κάθε μέρα συσσωρεύονται στην Ευρώπη. Αναπόδραστα, η απαίτηση των λαών να ξαναβρεί η Ευρωπαϊκή Ένωση το κοινωνικό της πρόσωπο, θα βρει σύντομα μια πολιτική έκφραση, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, σχέδιο, στρατηγική και χρόνος. Και τον χρόνο είτε τον κερδίζεις, είτε τον αγοράζεις, είτε τον κλέβεις…
Χρειάζεται όμως παράλληλα να γίνουν πολλές μικρές τακτικές και μεγάλες στρατηγικές κινήσεις. Διαφορετικά η υποχώρηση θα αποδειχτεί ότι ήταν άτακτη και προάγγελος μιας επερχόμενης συντριβής.
Ήδη όμως η κυβέρνηση έχει σημειώσει μικρές έστω επιτυχίες, όπως η διεθνοποίηση του ζητήματος του μη-βιώσιμου χρέους της χώρας, η ανάπτυξη μιας νέας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής εκμεταλλευόμενη την αστάθεια της ευρύτερης περιοχής, τη σύνδεση της Ελλάδας με τα λαϊκά κινήματα σε άλλες ευρωπαϊκές -και όχι μόνο- χώρες. Δεν πρέπει επίσης να υποτιμάται η κατάργηση της Τρόικας και η αντικατάστασή της με την απευθείας συνομιλία με τους θεσμούς που δανείζουν τη χώρα. Καθότι άλλο παζάρι μπορεί να κάνει κάποιος με την πωλήτρια ενός καταστήματος και άλλο με τον διευθυντή! Μπορεί επίσης να μην υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις από τα προηγούμενα Μνημόνια, αλλά με τη νέα διαδικασία σύνταξης της «Συμφωνίας», αναγνωρίζεται εκ των πραγμάτων η αποτυχία των προηγούμενων διαδικασιών, όταν για παράδειγμα τα Μνημόνια έφταναν στη χώρα αμετάφραστα…
Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης είπαν το εξής απλό στην ευρωελίτ:
«Δώστε μας έξι μήνες να μαζέψουμε τα λεφτά από αυτούς που τα έχουν, να ανασυγκροτήσουμε την παραγωγική ικανότητα της χώρας. Δεν θέλουμε άλλα δάνεια, είναι κουτό να μας δανείζετε για να πληρώνουμε προηγούμενα δάνεια». Και αυτοί απάντησαν ΟΧΙ, προφανώς γιατί θέλουν να πληρώνουν αποκλειστικά οι μικρομεσαίοι και οι συνταξιούχοι...
Κατάφεραν όμως τον βασικό στόχο και αγόρασαν χρόνο. Ίσως να χρειαστεί να κλέψουμε και λίγον παίζοντας «καθυστερήσεις», το σημαντικό όμως είναι να τον αξιοποιήσουμε μέχρι κεραίας!
Παρά λοιπόν την αναγκαστική υποχώρηση της κυβέρνησης από προηγούμενες δεσμεύσεις της (ιδιαίτερα στην οικονομική και στην εργασιακή πολιτική) υπάρχουν δυνατότητες σημαντικών παρεμβάσεων, όπως:
- Στα ζητήματα δικαιωμάτων, δημοκρατίας, δικαιοσύνης, διαφάνειας, μεταναστευτικής πολιτικής, αναδιάρθρωσης του Δημοσίου, πρέπει με ριζοσπαστικές παρεμβάσεις να αναδειχτεί η ποιοτική διαφορά και το ήθος της νέας κυβέρνησης σε σχέση με τις προηγούμενες. Πέρα από την ουσιαστική αναγκαιότητα τέτοιων παρεμβάσεων, είναι πολύ σημαντικό και να θωρακιστεί η κυβέρνηση μέσω αυτών των δράσεων της, απέναντι σε έναν φτηνό και ισοπεδωτικό λόγο που θα προέλθει από τα τμήματα της Αριστεράς που για κοντόφθαλμους και μικροπολιτικούς λόγους θα προσπαθούν να εξισώσουν τον Τσίπρα με τον Σαμαρά.
- Στα ζητήματα πάταξης της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής πρέπει αυτή τη φορά το «πατριωτικό καθήκον» να ξεκινήσει να εφαρμόζεται από το πάνω μέρος της οικονομικής πυραμίδας. Το γεγονός ότι το 80% των χρεών προς το Δημόσιο προέρχονται από το 2% του αριθμού των οφειλετών, πρέπει να αποτελέσει πυξίδα για τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Αν όμως και πάλι κληθεί πρώτη στα ταμεία η «μαρίδα», τότε το δείγμα δεν θα είναι θετικό. Όλοι στην «Ιερουσαλήμ» ξέρουν το πώς (με «λάδι» και εκβιασμούς) πάντα κάποιοι ξεγλιστρούσαν μέχρι σήμερα από την τσιμπίδα της Εφορίας, κανείς δεν θα πειστεί πως τώρα συνέβη κάτι διαφορετικό…
- Ένας πολύ σημαντικός τομέας που θα έκανε τους περισσότερους πολίτες να νιώσουν την κυβέρνηση δική τους, κομμάτι της ψυχής τους, είναι η πλήρης διερεύνηση και διαλεύκανση του πως οδηγήθηκε η Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στον σταυρό του μνημονίου. Ποιοι, πότε και πώς, με ποιες πράξεις, παραλήψεις ή εκβιασμούς αφαίρεσαν από τη χώρα την εθνική αξιοπρέπεια και κυριαρχία. Είναι προφανές πως η χρεωκοπία της χώρας δρομολογήθηκε μέσα από ένα σχέδιο βάθους τουλάχιστον 15ετίας. Όπως είναι επίσης προφανές, πως αυτό το σχέδιο εξυφάνθηκε από την ίδια την ευρωελίτ που τώρα κουνάει δασκαλίστικα το δάκτυλο στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό.
- Το πιο σημαντικό όμως που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση μέσα σε αυτούς τους 4 μήνες, είναι να φτιάξει μια γραμμή άμυνας απέναντι στην απειλή της έλλειψης νομισματικής ρευστότητας. Πρέπει να δημιουργηθεί ένας πειστικός μηχανισμός που να εγγυάται την απρόσκοπτη λειτουργία των τραπεζών έστω για έναν μήνα! Μόνο και μόνο η ύπαρξη ενός τέτοιου μηχανισμού και με δεδομένη την αδυναμία εξόδου (ακούσιας ή εκούσιας) από το ευρώ, θα έβαζε την ευρωελίτ μπροστά στον κίνδυνο της ανεπανόρθωτης βλάβης αξιοπιστίας του ενιαίου νομίσματος και μέσα σε πέντε λεπτά θα είναι αυτοί που θα ικετεύουν να μας διαγράψουν το 75% του χρέους, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται να πρέπει να τυπώσει η ΕΚΤ 200 δις. Γιατί δεν ζητάμε να μας διαγράψουν το χρέος επειδή είμαστε «κακομαθημένα παιδιά», αλλά γιατί η ευρωελίτ το σχεδίασε, η ευρωελίτ το έδωσε κατά 92% στις τράπεζες, η ευρωελίτ στήριξε και προώθησε την ντόπια πολιτική κάστα που το υλοποίησε. Θα πρέπει να βρεθεί λοιπόν, προ των ευθυνών της.
Μέσα από την εφαρμογή τέτοιων μέτρων, θα γίνει προφανές στο τέλος των 4 αυτών μηνών, αν η υποχώρηση αυτή ήταν ένα άτακτο σπάσιμο των γραμμών μιας οπορτουνίστικης κυβέρνησης της «Αριστεράς» ή ήταν μια στρατηγική υποχώρηση ώστε να προλάβουμε να χτίσουμε το δικό μας Στάλινγκραντ, το εφαλτήριο για την τελική απελευθέρωση της χώρας.
Δημήτρης Βουζουναράς
Αγ.Θεόδωροι Κορινθίας
Σχόλια