Αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ από όλα όσα παρατηρώ γύρω μου, είναι πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν μια εξήγηση για το τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να
ανιχνεύσει την προέλευση από το κάθε σκουπίδι στο βουνο που έχει μαζευτεί στη χωματερή. Σε μια χωματερή που έχουν στοιβαχτεί μαζί λογική και παράνοια, στη μεγάλη ανακύκλωση αυτού του αηδιαστικού συστήματος ζωής που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ακούνε ειδήσεις για να μάθουν τα νέα....
Ενα καραγκιοζιλίκι που ανακατεύει το δάκρυ για τα παιδιά της Γάζας, με τον ιδρώτα από την ηλιοθεραπεία στη παραλία, το πανικό για την εκκαθάριση της εφορίας, την αναμονή για το καινούργιο αι-χάσου που θα κυκλοφορήσει σύντομα, τη στεναχώρια για τα θύματα των αεροπορικών ατυχημάτων, τη τρομοκρατία για κάποιον ιό που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτος, το κοψίδι που έπεσε βαρύ στο στομάχι, το χαπάκι για τι πίεση, την στεναχώρια για τα παραπάνω κιλά στη ζυγαριά... Ολοι μαζί αγκαλιασμένοι.. οι χαζοχαρούμενες φάτσες στις φωτο που ανεβαίνουν σωρηδόν στα δίκτυα κοινωνικής αποχαύνωσης, με τις δυστυχισμένες φάτσες των πεινασμένων σκλάβων, σκλάβων κάθε είδους...
Ενας πλανήτης φυλακισμένος στο χαμηλότερο σκαλί της ανοησίας, λίγο πιο κάτω βρίσκονται τα θύματα της λοβοτομής, (ίσως ούτε καν πιο κάτω..) μια ανθρωπότητα πνιγμένη στην αρρώστια της , που εκδηλώνεται με γενικευμένες μολύνσεις στα μυαλά, τα κορμιά, τις ψυχές των εγκλωβισμένων σε κάθε είδους ανούσια μ@λακια, φανατισμό, τυφλότητα εύφρονων πιθήκων...
κι η γειτόνισα ζει το δικό της δράμα.. ζηλεύει που οι σκλάβοι των έντεκα μηνών και δύο εβδομάδων, ξαμολήθηκαν για δέκα μέρες στις παραλίες να παίξουν με τα κουβαδάκια τους...
Ποιοι είναι αυτοί οι τουρίστες... τους ζηλεύει...
Πόσο μεγάλο πρόβλημα πρέπει να έχει κανείς πλέον για να ζηλεψει τον οποιονδήποτε. Πόσο ζόρι πρέπει να τραβάει κάποιος για να ζηλεύει το διπλανό κελί γιατί έχει μεγαλύτερη άπλα από το δικό του. Και πόσο μ@λακας, τελειωμένος πρέπει να είναι εκείνος που θεωρεί επιτυχία τη βόλτα που τον αφήνουν να κόβει στο προαύλιο δυο ωρίτσες κάθε μεσημέρι...
Δεν απορώ για τίποτα πλέον. Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω τις δικαιολογίες, το παραμύθιασμα που έχει φτίαξει ο καθένας για να αισθάνεται κάτι περισσότρο από ένα σκ@τό. Θύτες και θύματα μοιράζονται τις ίδιες αρρώστιες. Θύτες και θύματα έχουν κοινούς στόχους, κοινά όνειρα, κοινή αντίληψη των πραγμάτων, ίδια χνώτα..
Είναι άνθρωποι. Εναλάσσουν τους ρόλους. Είναι έτοιμοι για να σκοτώσουν ή να αδιαφορήσουν. Είναι έτοιμοι να αγοράσουν ή να πουλήσουν. Ετοιμοι να πληγωθούν και να πληγώσουν, περιορισμένοι στα κουτάκια τους ευαυτούλη τους με ελάχιστες εξαιρέσεις, τους τρελλούς, τους αδέσποτους, τους ατίθασσους, τα μαύρα πρόβατα που φτύνουν στους τάφους της ανθρώπινης λογικής με περιφρόνηση και ζούνε συνέχεια σε ελεύθερη πτώση αψηφόντας κινδύνους,
οι γραφικοί με το ταμπελάκι στα σκαλιά της εκκλησιίας που φωνάζουν έρχεται το τέλος...
οι κάτοικοι στα παγκάκια που κοιμούνται αγκαλιά με ένα κιτρινισμένο βιβλίο...
τα αδέσποτα..
οι διογένηδες μέσα στα πιθάρια τους...
Σ' αυτή τη χωματερή το μόνο που έχει αξία πλέον είναι οι ρακοσυλέκτες που ψαχουλεύουν τα βράδυα, την ώρα που οι άλλοι κοιμούνται τα απομεινάρια της μέρας...
Πηγή: synithisypoptos.gr
Σχόλια