Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει ένας κόμπος στο λαιμό σου, να μη σε αφήνει να αναπνεύσεις.
Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να μην ξέρεις αν θα συνεχίσεις να εργάζεσαι.
Δυστυχώς τώρα καταλαβαίνω...
Και λέω το "δυστυχώς" όχι μόνο γιατί κινδυνεύω άμεσα να βρεθώ χωρίς σχολείο, λόγω συγχώνευσης, όπου και εργάζομαι με οργανική θέση τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά πιο πολύ γιατί αντιλαμβάνομαι τώρα ότι ο άνθρωπος, για να νιώσει αλληλέγγυος με τους άλλους, για να καλλιεργήσει αυτή την περίφημη ενσυναίσθηση που έμαθα στο πανεπιστήμιο,πρέπει να βρεθεί στη θέση του άλλου - κυριολεκτικά!
Δυστυχώς μόνο έτσι γίνεται. Όσες κουβέντες, όσες θεωρίες, όσες αναλύσεις επί αναλύσεων και αν γίνουν, ο άνθρωπος για να νιώσει πραγματικά τον άλλο, τον κακόμοιρο που έχασε τη δουλειά του -πωπω, τι κρίμα- θα πρέπει να έρθει κι η δική του σειρά.
Κι όταν έρχεται η σειρά σου, τότε τα πάντα αλλάζουν εν μια νυκτί. Το σπίτι δεν σε χωράει, παγώνεις, ένα φορτίο έρχεται και κάθεται στο στομάχι σου. Όσο κι αν προσπαθείς να κάνεις τον καραγκιόζη για τα παιδιά σου το φορτίο είναι εκεί, δεν φεύγει. Η παρουσία του σου υπενθυμίζει αυτό που περνάς. Βρίσκεις χίλιες δυο δικαιολογίες να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα το παλέψεις, μετράς και ξαναμετράς μόρια, προσθέτεις, αφαιρείς. Δεν βγαίνει, γαμώτο μου, δε βγαίνει...
Γιατί σε μένα; λες... και απαντάς μόνη σου ότι πριν το δικό σου "γιατί", τη λέξη αυτή την είπαν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι σαν και σένα. Εκεί σωπαίνεις, και σαν ταινία μπροστά σου περνάνε όλ' αυτά τα πρόσωπα, οι άνθρωποι που είπαν, που φώναξαν αυτό το γαμημένο "γιατί".
Είμαι 35 χρονών, εκπαιδευτικός, διορισμένη με ΑΣΕΠ, έχω δύο πιτσιρίκια, δουλεύω από τα 24 και για πρώτη φορά φώναξα "γιατί". Και το φώναξα έτσι όπως δεν πίστευα -η χαζή, η εγωίστρια- ότι θα το φώναζα.
Φώναξε κι εσύ το "γιατί" και το "όχι" για όλους αυτούς που το φώναξαν πολύ πριν από σένα. Νοιάξου, για να νοιαστεί και για σένα κάποιος.
Θα σας αφήσω με κάτι που είπε ο Αντόνιο Γκράμσι: "Είμαι απαισιόδοξος λόγω ευφυΐας, αλλά αισιόδοξος λόγω καλής θέλησης".
Αγγελική
Σχόλια