Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ
κόμμα και η δύναμή του. Οι άνθρωποί του, οι «εργαζόμενοι» και αμειβόμενοι, ο
αρχηγός, ο κομματάρχης. Με την ιστορία τους (τα κόμματα), σε καιρούς που ή
ενιαία έκφραση με κοινή ιδεολογία και αρχές ήταν αναγκαιότητα.
ΣΗΜΕΡΑ,
εξελίσσονται σε…
χυλό συγκοινωνούντων δοχείων. Με παροτρύνσεις εγγραφής σε
«στράτευμα» χωρίς διακριτή ιδεολογία. Και χωρίς κανόνες. Με τους
«παραδοσιακούς» των κομμάτων να επιμένουν σε «αποδοτικές» νοοτροπίες (και
πρακτικές) του παλαιοκομματισμού, ωστόσο, η Δικαιοσύνη…καραδοκεί.
ΑΝ
ο κ. Λιάπης δεν κουβαλούσε μέσα του τη νοοτροπία του αφέντη «υπηκόων» και του
αφεντικού (χωρίς να’ χει δουλέψει ποτέ του), δεν θα μας σχολίαζαν (αρνητικά)
παγκοσμίως. Χωρίς την «θειική» εύνοια και προστασία, δεν θα’ ταν αμειβόμενος
συνταξιούχος…υπουργός, καρμίρης, πλεονέκτης και (ορατός) απατεωνίσκος.
ΕΙΜΑΣΤΕ
σε καλό δρόμο…αποκομματισμού της κοινωνίας. Οι πολλοί σπάσαν’ τα δεσμά και οι
ολίγοι επιμένουν. Στο κονάκι του βουλευτή για απελπισμένο βόλεμα ων παιδιών.
Ακόμα και στην υποψηφιότητα…Τομπούλογλου.
ΕΔΩ,
λίγο να σταθούμε. Στην υπερβολική και φαινομενικά αφύσικη τηλεοπτική προβολή
των συμβάντων με πρωταγωνιστές τους δυο «αστέρες» της Ν.Δ. Το αρνητικό είναι
πως ξοδεύεται τηλεοπτικός χρόνος για τους δυο, και…περιμένουν οι υπόλοιποι. Οι
κάθε λογής εμπλεκόμενοι σε απατεωνίες, κόλπα και κολπάκια του πρόσφατου (και
απώτερου) παρελθόντος. Διευθυντάδες και αργυρώνητα μέλη συμβουλίων Υπηρεσιών
του δημοσίου διόρισαν ευνοούμενους κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα και οι
υπογραφές τους παραμένουν αφανέρωτες. Πολλοί από δαύτους, υπέγραφαν για μια
πρόσληψη κι άρπαζαν τα μισά του διορισμένου κάτω απ το τραπέζι. Ανταποδοτικά,
που αλλάζοντας κλίμακα γέννησαν τα «αντισταθμιστικά», για να χορτάσουν μίζες οι
«μεγάλοι».
Η
ΒΑΘΜΙΑΙΑ αποκομματικοποίηση έφερε αποτελέσματα, γέννησε τους καρπούς της.
Άλλοτε, πολίτης θα πέρναγε μέσα απ’ τα κομματικά του φίλτρα τις διώξεις. Θα
μιλούσε για…αδικίες και πολιτικές διώξεις, για θύματα δικαστικής πλάνης. Μπορεί
να’ βγαινε και στο δρόμο για το κόμμα και τον υπουργό του (στη στενή), για τον
(απομυθοποιημένο) αρχηγό και κομματάρχη, για τον (αποδυναμωμένο) συνδικαλιστή.
ΣΗΜΕΡΑ,
ενιαία και ομοθυμαδόν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), υπερθεματίζουν για τις διώξεις
οι πολίτες συναινώντας και εύχεται (δίκαια και με το δίκιο του) και άλλους «στη
στενή». Ανεξαρτήτως κόμματος και «ιδεολογίας».
Σχόλια