του Στρατή Μαζίδη
Όσοι έχουμε περάσει χρόνια από τη ζωή μας μέσα στα νοσοκομεία και μη ξεμπλέκοντας εύκολα καταλαβαίνουμε απόλυτα τόσο τον...
Παναγιώτη όσο και τους γονείς του.
Ναι η μάχη ήταν άνιση αλλά φαίνεται ότι ο Παναγιώτης με την Παναγία δίπλα του είχε την όρεξη και το κουράγιο να την κερδίσει.
Το εξοργιστικό όμως ήταν αυτό:
«Ο μικρός Παναγιώτης πρέπει πάλι να φύγει επειγόντως για Λονδίνο, αλλά χρειάζεται πρώτα έγκριση από τον ΕΟΠΥΥ. Ο ΕΟΠΥΥ απεργεί, οπότε αποταθήκαμε στη Γενική Γραμματεία Κοινωνικών Ασφαλίσεων στο Υπουργείο Εργασίας. Εκείνοι μας παρέπεμψαν στο γραφείο του Υφυπουργού Υγείας. Εκείνοι μας παρέπεμψαν στο κλιμάκιό τους στον ΕΟΠΥΥ. Εκείνοι μας παρέπεμψαν στην υπεύθυνη νοσηλειών εξωτερικού του ΕΟΠΥΥ η οποία, για φαντάσου, απεργεί.»
Εκείνοι μας παρέπεμψαν... επί πόσες φορές ρε παιδιά;
Θα το πω κι ας φανεί σκληρό. Είναι αλήθεια. Για να συμπονέσεις κάποιον σε κάτι, πρέπει να το ζήσεις.
Ο κος Γεωργιάδης και οι απεργοί, προφανώς αν είχαν πάρει ένα σκληρό μάθημα από τη ζωή όντας αυτοί οι γονείς του Παναγιώτη θα έβλεπαν ο μεν την υγεία και οι δε τη δουλειά τους πολύ διαφορετικά. Εκεί θα ήθελα να δω πως και πόσο γρήγορα θα έφευγε η μαγκιά ενός τρελού και ενός βολεμένου.
Αν δεν αρρωστήσεις, δε νιώθεις τον άλλο την ώρα που πονά. Αν δε μείνεις ομοίως χωρίς δουλειά, δεν κατανοείς τον άνεργο κ.ο.κ.
Ο Παναγιώτης ήδη χαίρεται στον ουρανό κοντά στο Χριστό. Τέρμα οι ταλαιπωρίες, τέρμα οι πόνοι, τέρμα οι περίεργοι τύποι με τις άσπρες μπλούζες, τέρμα η χαμένη αθωότητα των παιδικών χρόνων. Δεν έπαιξε με παιδιά, παίζει πια με τους αγγέλους και το Θεό τον ίδιο.
Βλέποντας στο πρόσωπο του μικρού τα παιδιά μου, εύχομαι αγόρι μου εκεί που είσαι να δώσεις έναν ακόμη αγώνα, τον τελευταίο. Να κάνεις τα αδύνατα δυνατά να αντέξουν την απώλεια οι γονείς σου, ο μπαμπάς και η μαμά για την ώρα που θα βρεθείτε ξανά όλοι μαζί.
Αυτή είναι η ζωή. Μια πράξη αγάπης σε ενημερώνει ότι ένα νέο μέλος έρχεται. Αγωνιάς στα δύσκολα και παίζεις με τις μικρές μπουνίτσες μέσα στην κοιλιά της μητέρας. Ξενυχτάς με τα κλάματα, τρέχεις με τις πάνες, κάνεις βόλτες, παίζεις, θυσιάζεσαι, μεγαλώνεις μαζί με το παιδί και ξαφνικά...το χάνεις!
Όχι όμως για πάντα!
Κι όσο για τους άπονους, αφ'υψηλού, άκαρδους και εαυτούληδες ανθρώπους, τι άλλο εκτός από το "φοβέρο το εμπέσειν εις χείραν Θεού ζώντος".
Καλή αντάμωση παιδί μου Παναγιώτη. Ώρα να παίξεις πια κι εσύ ανέμελα!
freepen.gr/2013/11/blog-post_5279.html
Σχόλια