ακούμε.
Το θέμα όμως δεν είναι αν αυτή η συμμορία εξαρθρώθηκε, μετά την προσωρινή φυλάκιση των πρωτοπαλίκαρών της. Ασφαλώς δεν εξαρθρώθηκε η συμμορία, ούτε δικαιολογούνται όλοι αυτοί οι έξαλλοι πανηγυρισμοί, επειδή ο κατ’ ευφημισμό υπουργός προστασίας του Πολίτη ζήτησε την παρέμβαση της δικαιοσύνης με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταδειχθεί για άλλη μια φορά, έμμεσα αλλά σαφώς, ότι η ανεξαρτησία των εξουσιών του κράτους μας είναι ένα από τα συντομότερα ανέκδοτα του καιρού μας.
Ούτε είναι το θέμα ότι με τους χειρισμούς της, η κυβέρνηση των Ολετήρων, επέλεξε να ρίξει τους πρωταίτιους της συμμορίας στη φυλακή με τρόπο άκομψο, ίσως νομικά επιλήψιμο, αφού θα μπορούσε, εναλλακτικά, να είχε ζητήσει την άρση της βουλευτικής ασυλίας τoυς, την οποία μετά βεβαιότητας θα την ενέκρινε η Βουλή. Ο νοών νοείτω τι μπορεί να σημαίνει, η κοινή γνώμη να εθίζεται στην ιδέα ότι μπορούν να συλλαμβάνονται βουλευτές, έστω και παλιοτόμαρα, στα σπίτια τους κι όχι μόνο κατά τη διάπραξη αυτόφωρου αδικήματος, όπως προβλέπει ο νόμος που οι ίδιοι ψήφισαν. Όμως ούτε αυτό είναι το θέμα, όχι τουλάχιστον προς στιγμή.
Το θέμα είναι ότι οι πραγματικοί πρωταίτιοι, οι κατεξοχήν υπεύθυνοι της άνδρωσης αυτού του φασιστικού μορφώματος, συνεχίζουν να κυβερνάνε. Το θέμα είναι ότι με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, κάνουν το παρόν μας όλο και πιο ζοφερό, το μέλλον μας όλο και πιο δυσοίωνο.
Το γεγονός είναι ότι οι Ολετήρες συνεχίζουν να κυβερνούν και τούτες τις ώρες «διαπραγματεύονται» με τους εκπρόσωπους των δανειστών. Διαπραγματεύονται περισσότερη φτώχεια περισσότερη δυστυχία, περισσότερους φόρους, περισσότερους κρεμασμένους αυτόχειρες.
Από την άλλη μεριά, είναι γνωστό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη, έχει επανειλημμένα αποδειχθεί ότι το κράτος και το παρακράτος είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα κράτος διεφθαρμένο, μια χώρα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, έναν λαό χωρίς σχέδιο εξόδου από μια πρωτοφανή κρίση, μια πολιτική τάξη σε παρακμή, μια κυβέρνηση ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Αν αυτή η καταστροφική πολιτική, με την κατάφωρη παραβίαση της ισονομίας κι όλων των άλλων θεμελιωδών αρχών του Συντάγματος, συνδυαστεί με την εύλογη υπόθεση ότι αυτή η αναμπουμπούλα ενδέχεται να είναι και μεθοδευμένη, τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε όλους!
Γιατί τότε η απελπισία του άνεργου, ο φόβος του επισφαλώς εργαζόμενου, η απόγνωση του συνταξιούχου, η οργή του εξαπατημένου ψηφοφόρου, θα γίνουν ποτάμι που θα φουσκώσει για να φέρει ακόμα πιο ψηλά στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, τα Ρεμάλια με τα Μαύρα.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι όλοι μας σε ένα καζάνι βράζουμε. Στην ίδια κοινωνία ζούμε. Γιατί είναι εξίσου αλήθεια ότι ούτε καν το μεγαλύτερο όπλο της άμυνάς μας, η παγερή μας, δηλαδή, αδιαφορία στα τεκταινόμενα μπορεί να μας γλυτώσει. Ούτε η αποχή μας από τα δημόσια πράγματα, επειδή έχουμε ακόμα τη δουλίτσα μας και το εισόδημά μας, μπορεί να μας γλυτώσει από την καταστροφή, όταν η στάθμη της οργής των άλλων, των πολλών, των αναξιοπαθούντων, ξεπεράσει ένα όριο.
Και τότε, πραγματικά, μαύρο φίδι που μας έφαγε, όλους! Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους.
Σχόλια