Ένας καλός φίλος και αναγνώστης μου μίλησε σήμερα για το φίλο του Νίκο Τζιάνη. Ο Νίκος ζούσε στη Θεσσαλία και εργαζόταν σε τοπικό εργοστάσιο. Από καιρό όμως το εργοστάσιο λόγω της κρίσης δεν πήγαινε καλά. Μάλιστα στο youtube υπάρχουν ανεβασμένα ρεπορτάζ ήδη από τον Ιούλιο του 2011 με τους εργαζόμενους να βρίσκονται στον 8ο μήνα που η δουλειά τους ήταν κλειστή.
του Στρατή Μαζίδη
Αγώνες, ξενύχτια, μάχες και δικαστήρια για να πάρουν έστω τα δεδουλευμένα τους. Προφανώς είτε δεν τα κατάφεραν είτε ο Νίκος δεν μπόρεσε να...αντέξει άλλο. Τα έξοδα δεν περιμένουν πότε ο καθένας μας θα λύσει τα οικονομικά του.
Στα 41 του χρόνια, αρκετά μικρός για να φύγει αλλά πολύ μεγάλος για να ξαναβρεί δουλειά σε αυτή τη χώρα βρέθηκε σε αδιέξοδο. Το γράφει στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του που δημοσιεύει το larissanet.
Δεν αντέχω άλλο τη ντροπή, γράφει. Δε θέλω να το κάνω, μας φωνάζει μέσα από το γράμμα. Δείχνει να ψάχνει ένα λόγο, κάτι για να κρατηθεί.
Αρκετά σκληρός ο Νίκος γράφει κάτι που κανείς δε θα μπορέσει να διαφωνήσει μαζί του:
“Σας εύχομαι ότι κάνατε σε αυτό το λαό και τη χώρα να το βρείτε στα σπίτια σας”.
Γέματο πίκρα, πόνο, δάκρυα και οργή είναι το γράμμα του Νίκου που ήθελε να κάνει πράγματα αλλά δεν του δόθηκε η ευκαιρία.
Στο πρόσωπο του Νίκου νομίζω ότι βλέπω το φίλο μας, το γείτονά μας, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Νίκος τελικά πήρε φόρα και πήδηξε από τον τρίτο. Έτσι απλά. Πίσω του άφησε μια σύζυγο που τον αγαπούσε και αλλιώς φανταζόταν τη ζώη όταν περνούσε τα σκαλιά της εκκλησίας. Επίσης άφησε τους γονείς του που με θυσίες τον μεγάλωσαν καθώς και τα αδέρφια του με τα οποία μεγάλωσε.
Όμως το αίμα του στάζει στα χέρια σας, όπως στάζει και των υπολοίπων 4000 που οδηγήσατε στο θάνατο.
Σχόλια