του Στέλιου Συρμόγλου
Εκεί επάνω, στης ιστορίας το αγνάντεμα, γίνεται ο θάνατος σπόρος ζωής, ζωής και ανατροπής όσων βιώνουμε ως έθνος. Η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος φλεγόμενη, αλλά και καιγόμενη. Ετσι ο Ελληνισμός βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη και κραταιώνει την εθνική του αυτοσυνειδησία. Συνειδητοποιεί εκείνες τις δυνάμεις που μέσα στη μακραίωνη ιστορική μας πορεία και τους κατακλυσμούς της, μας βοήθησαν ώστε οι ίδιοι να μην απολεσθούμε ως λαός.
Στις 29 Μαίου του 1453 εάλω η Πόλις. Και το σωτήριο έτος 2013 εάλω η Ελλάς. Εάλω το μέλλον μας!. Ενώ επάνω στις ασυμφιλίωτες με τη μοίρα κορυφές του βυζαντινού μεγαλείου εξενοδοχείτο για αιώνες το αδάμαστο ελληνικό πνεύμα, απτόητο από τον κατακλυσμιαίο χειμώνα της ιστορίας, κάτω στους πρόποδές του σήμερα, απλώνεται η κοιλάδα των γόων της Ελλάδας που χειμάζεται!..
Η ιστορία αν ήταν απαύγμασμα κάποια λογικής επήρειας των ανθρώπων θα είχε άλλη εξέλιξη. Τις εξελίξεις προσπαθεί ο άνθρωπος εκ των υστέρων να τις δικαιολογεί ή να τις εξηγεί, αλλά δεν φαίνεται ότι έχει αποδώσει το βαθύτερο νόημα αυτής της διαδικασίας, που εκπηγάζει από κατηγορίες αιτιών, άλλων γνωστών και άλλων αγνώστων. Τα στοιχεία της ιστορικής μας πορείας είναι κατά κύριο λόγο οι βουλήσεις των πολιτών. Οπως συμβαίνει στη θεωρία της εξέλιξης, όμοια παρατηρούμε ότι σε δύσκολες περιόδους που διέρχεται η κοινωνία, αναφαίνονται ανεπάνταχες λύσεις με τη δύναμη των πολιτών που δημιουργούν αντίρροπες κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις με ηθικές διαδικασίες και συστήματα αξιών.
Αυτή είναι μια αυταπόδεικτη και διαχρονική αλήθεια. Οπως δεν αντέχει στην πίεση της αμφισβήτησης ότι ένας λαός εγκλωβισμένος στην απάθεια και την αδράνεια, στην ανασφάλεια και στη φοβία, ως αποτέλεσμα της παλίρροιας των κοινωνικών προβλημάτων, απότοκο μάλιστα ολέθριων πολιτικών, δεν μπορεί να προσδοκά τη σωτηρία του από κάποιους …ιματισμένους αυτόκλητους πολιτικούς “σωτήρες” του, με τα πάθη, τις μωροφιλοδοξίες, το σύνολο των συμφερόντων και την εξουσιολαγνεία που τους συνοδεύουν.
Πολιτικοί της ευκαιριακής λογικής, έρμαια των ατομικών πλεγμάτων και συμπλεγμάτων, ασθμαίνοντες επιδίδονται στην αναζήτηση της οριακής αλήθειας και στην υπέρβαση της καθημερινότητας του εξουθενωμένου Ελληνα. Ταυτόχρονα όμως, αιχμάλωτοι μέσα σε γλωσσικές συμβατικότητες, αυτοπαγιδευμένοι στην αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των καταστάσεων, οδηγούν στην κοινωνία στην ερήμωση της. Καμία “φυλακή” δεν είναι ικανή να αμπαρώσει τις αδυναμίες τους. Η εξουσιομανία τους συνοδεύει παντού. Τα απογυμνωμένο στά και η δυσωδία των σκουλικιών στα νεκροταφεία, δεν τους εδραίωσαν την πίστη στη ματαιότητα των ανθρωπίνων επιτηδευμάτων.Και επιμένουν να υπηρετούν τις αδυναμίες του σε βάρος των πολιτών, των Ελλήνων, το μέλλον των οποίων έχει αλωθεί από την πολιτική αβελτερία και τα εγχώρια και ξένα συμφέροντα!
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο θυμόσοφος λαός. Η ρήση του “βολεψία” Πάγκαλου ότι “μαζί φάγαμε τα λεφτά” δεν απηχεί την αλήθεια, δεδομένου ότι “γλέντι” έγινε στα σαλόνια της πολιτικής διαπλοκής. Από τα “κεφάλια” πολιτικών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών βρωμάει η κοινωνία. Από ένα “τσούρμο” τρωκτικών του δημοσίου χρήματος… Από τα ποδάρια δεν βρωμάει σχεδόν τίποτα. Μόνο τα ποδάρια του λαού από το τρέξιμο για την αδυσώπητη καθημερινότητα. Εχουν, ωστόσο, οι πολίτες την ευθύνη τους. Τη ευθύνη της άκριτης ανοχής για όσα βιώνουν. Την ευθύνη της παθογενούς πλέον “ευπιστίας” τους. Την ευθύνη της αβούλευτης υποταγής τους στα όποια μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, που τους εξασφαλίζουν μια καλύτερη διαβίωση σε σχέση με τους πολλούς, οι οποίοι άνεργοι ή πεινώντες, μισθοσυντήρητοι και συνταξιούχοι, βρίσκονται στα όρια του “εγκεφαλικού” μόλις πιάνουν στα χέρια τους το λογαριασμό της ΔΕΗ, τους όποιους λογαριασμούς!..
Δεν μπορεί να “υπερηφανεύεται” σήμερα ο Ελληνας για την ανευθυνότητά του. Ανήκει πια αμετάκλητα στο παρελθόν το ελληνικό κλέος και οι ανύσταχτοι αγώνες των Ελλήνων. Αλλά κι αυτοί οι αγώνες ή οι καταστροφές του Ελληνισμού, αμαυρώνονται σαν ιστορικά γεγονότα, από τους όψιμους παραχαράκτες της ιστορικής αλήθειας και τους αβδηρίτες της πολιτικής αθλιότητας. Η τομή, η ρωγμή για να κυριολεκτώ, επιτελείται στην ίδια τη ρίζα της κοινωνίας, με το εύδιο χαμόγελο της πολιτικής “αυτάρκειας” και της “βεβαιότητας” για σωτηρία…
Ζούμε την άλωση του μέλλοντος μας, με τα ιστορικά και συμβατικά προσωπεία της καθημερινότητας να τρέπονται σε άτακτη φυγή και να αποκαλύπτεται η ρωγμή της ανευθυνότητάς μας. Για εκείνους μάλιστα που αγρυπνούν και είναι λίγοι, γιατί λίγοι είναι πάντα εκείνοι που έχουν το θάρρος να είναι λίγοι, η ρωγμή της ανευθυνότητας είναι αβυσσαλέα και “θαυμασιώδης” ταυτόχρονα αναδύεται ως πληροφορία και σταθμεύει ως διαφάνεια στάσης ζωής.
Και η ρωγμή αυτή της ανευθυνότητας για ό,τι συντελείται σε βάρος μας, εν ονοματί μας, αλλά με γνώμονα τα ανομολόγητα συμφέροντα των διαχειριστών της εξουσίας, συνιστά το πρόβλημα της πληρότητας της λογικότητας, της ιστορικότητας και των συνειδησιακών καταστάσεων. Ακόμα και οι λέξεις μας έχουν αποβάλλει το ιστορικό τους βάρος. Δεν θέλουμε, ωστόσο, να παραδεχθούμε αυτή τη…ρωγμή της ανευθύνοτητάς μας. Και συνεχίζουμε τη μακάρια αποδοχή των πολιτικών συμβαινόντων με την όποια γελοία μορφή παρουσιάζονται στο οπτικό μας πεδίο ή εισέρχονται πρός επεξεργασία στον εγκέφαλό μας, που έχει υποστεί πολλαπλές “πλύσεις”, ιδίως τα τελευταία τρία χρόνια από τις εκφραστές της “σωτηρίας” μας.
Με τους πολιτικούς να ψεύδονται με μοναδική ψυχρότητα για τα ευεξήγητα και τα ευαπόδεικτα και τη δική μας ανοχή, σιωπή και αναυδία για τα τεκταινόμενα, για όσους βάλθηκαν να ανασκολοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας μας, η επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολις, η πικρή και σκληρή αυτή γεύση, η οιμωγή της ιστορίας, ας μας διδάξει να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Αυτό είναι ένας παράγων σωτηρίας μας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοκοινωνική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και τη σύνοια.
Η ανεξαρτησία του πνεύματος, που είναι μορφή γνήσιας ελευθερίας, η ανεξαρτησία της κοινωνίας και της χώρας, προυποθέτουν τη συνείδηση μιας επαυξημένης ευθύνης όλων μας. Προυποθέτει την αποδέσμευση απ’ όλες τις συμβατικές εκείνες αποδοχές των καθιερωμένων σχημάτων, που ζητούν τη διαρκή κατάφαση της κοινωνίας στην ανήθικη επιταγή της δουλικής πειθαρχίας στη δύναμη των συμφερόντων, ιδιαίτερα όταν η “περιρρέουσα ατμόσφαιρα”, για να θυμηθώ τον Ροίδη, είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της πολιτικής παρακμής…
freepen.gr
freepen.gr
Σχόλια