Η εφηβεία. Η χώρα της σύγκρουσης. Ο πλανήτης της δυνατότερης έμπνευσης. Το πιο γόνιμο χωράφι της αμφισβήτησης, της έρευνας, της αγάπης για ότι μπορεί να λέγεται ζωή.
Ο έφηβος πλάθει, μυθοποιεί και καταβαραθρώνει, φτύνει τη λήθη, αγκαλιάζει την αλήθεια, αρχίζει να χαράζει την ταυτότητά του μέσα στην κοινωνία, την θέση του στον κόσμο, την ψυχή του στην αιωνιότητα.
Και δεν φοβάται να αντικρίσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ποιός...είμαι; Τι θέλω από τη ζωή μου; Ποιες είναι οι ευθύνες μου.
Να ανεξαρτητοποιηθώ. Να αυτονομηθώ. Να φτιάξω τον δικό μου κόσμο ματώνοντας τα χέρια μου, τις βεβαιότητές μου, το μυαλό μου.
Τίποτα δεν με ικανοποιεί αν δε δω μέσα του ένα καινούργιο μέλλον. Το δικό μου μέλλον. Αυτό που θα ανακαλύψω προχωρώντας, τρώγοντας ακόμα και τα μούτρα μου, προδίδοντας ακόμα και τους γονείς μου, τους δασκάλους μου – τις προσδοκίες τους για μένα.
Σήμερα όμως ο νέος καλείται να στηρίξει μόνος του, όχι μόνο το μέλλον του, μα κάποιες φορές και το μέλλον των γονιών του, της οικογένειάς του, όπως και το μέλλον της κοινωνίας. Πρακτικά ή ψυχικά, δεν έχει σημασία. Καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ο στύλος που θα βασιστεί το αύριο.
Ποιος τον προετοίμασε γι’ αυτόν τον ηρωισμό;
Μπήκε στα σχολεία και αντίκρισε δασκάλους βολεμένους στη μονιμότητα, να του διδάσκουν βαρετά όσα θα έπρεπε να παπαγαλίσει για να υποκλιθεί στο σύστημα, να δηλώσει υποταγή εξ αρχής.
Μα, φυσικά, «την εξουσία την παίρνει όποιος σκύψει το κεφάλι σ’αυτήν».
Υποταγή στο άρρωστο νεοελληνικό κράτος, που μέσα στα βιβλία της επίσημης ιστορίας του, δεν υπάρχει έστω, ένα «…κράτησα τη ζωή μου» του Σεφέρη.
Γιατί αυτό καλείται να απαντήσει ο έφηβος σε κάθε γωνιά της γης: Πώς θα κρατήσει στα χέρια του τη ζωή του. Πώς θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις επιλογές του.
Η ενήλικη ευθύνη. Η αποδοχή του θανάτου. Το πώς θα παλέψει για τη μορφή του γονιού που θα είναι από δω και μπρος ο ίδιος για τον εαυτό του. Γιατί αυτό είναι ενηλικίωση. Να γίνεις ο γονιός του εαυτού σου. Να του μιλήσεις, να τον μεγαλώσεις, να τον αφουγκραστείς, να τον πραγματώσεις.
Η ελευθερία. Το πάθος. Η επανάσταση. Η αμφισβήτηση. Η αυτονομία. Λέξεις καταιγιστικές στην εφηβεία. Η δημιουργία. Ο εαυτός. Η ύπαρξη. Η συνύπαρξη.
Ποιος έμαθε αυτά τα παιδιά, πως θα διαχειριστούν αυτές τις λέξεις;
Ποιος έγινε ο αδιαπέραστος τοίχος για να χτυπήσουν πάνω του με γενναιότητα, για να περάσουν απέναντι; Στη δική τους ζωή;
Ποιος έγινε ο αδιαπέραστος τοίχος για να χτυπήσουν πάνω του με γενναιότητα, για να περάσουν απέναντι; Στη δική τους ζωή;
Το πρώτο βήμα για την προσωπική σου ελευθερία, είναι να έχεις επαφή με τα συναισθήματά σου, είπε ο Καστοριάδης. Αυτό τους το ‘μαθε κανείς;
Η ζωή μας μιά φορά μάς δίνεται… είπε ο Χρόνης Μίσσιος. Αυτό, τους το ‘μαθε κανείς;
Καθώς τους υποχρεώνουμε να πάρουν αποφάσεις για όλη τη ζωή τους από τα 15 και τα 16 τους;
Οι γονείς μόνο χρωστάνε στα παιδιά τους, και όχι το αντίθετο. Τους το ‘μαθε, επίσης, κανείς;
Όχι. Εγώ θα αποφασίσω για σένα, με τον τρόπο που εγώ θέλω, τους λένε όλοι.
Ανέντιμες αντιφάσεις ημικρανίας. Να γίνω αυτό που θέλουν εκείνοι για μένα; Ή αυτό που θέλω εγώ για μένα;
Έφηβοι. Οι ήρωες όλων των εποχών. Ματωμένες γροθιές, μέσα σε πολιτικά κοστούμια εκπαίδευσης. Ευνουχισμένα μυαλά μέσα σε λίστες «επιτυχόντων».
Σύγκρουση. Μια τερατώδης σύγκρουση. Της ζωής με το… βαλσάμωμα. Βαλσαμώσου έφηβε, του λένε.
Κι αν δεν αντέχεις να βαλσαμωθείς για να… πετύχεις, μια επιτυχία όπως την εννοώ εγώ, βίωσε την «αποτυχία» του πρώτου σου ενήλικου βήματος στην ιστορία της ζωής σου. Γιατί έτσι θέλω.
Άκου λέξεις για μία προσπάθεια μόρφωσης: Αποτυχία, Πανελλήνιες. Λες και είναι εθνικό καθήκον, και χρέος! Βέβαια, αφού αυτά που θέλουν να σου βάλουν στο μυαλό είναι γι’ αυτούς η μόρφωση που αρμόζει στην έννοια του έθνους που ονειρεύονται να γίνεις.
Μα η μόρφωση, δεν είναι αυτό που σου πιπιλάνε χρόνια τώρα στο μυαλό, λέει ο Σωκράτης. Δεν θα σου τόμαθε κι αυτό κανείς.
Ούτε σου είπε, ότι οι μεγαλύτερες ανά τον κόσμο προσωπικότητες, το πρώτο που υπέργραψαν στο… βιογραφικό τους για το συνολικό έργο που κατέθεσαν ως παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, ήταν η γροθιά τους σ’ αυτό το γελοίο παζάρι της «μόρφωσης».
Πάρε όσα σου χρειάζονται έφηβε και τρέχα μακρυά τους. Και μην ξεχνάς ποτέ, ότι το μεγαλύτερο όπλο ζωής που έχεις, είναι το μυαλό σου και η νεανική ψυχή σου.
Πάρε δύναμη από το πάθος σου για τη ζωή, από την αγάπη σου για τους ανθρώπους που κατέχεις με όλη σου την καρδιά, τον έρωτά σου για την ύπαρξη, κάθε ύπαρξη, που στέκει με ψηλά το κεφάλι, και αντέχει να τραγουδά: «Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο Μέγας».
Αυτός ο κόσμος, που έχεις μέσα σου, μόνο εσύ, ως έφηβος. Και κανένα σύστημα, και καμιά εντολή, και κανένα ιερό εξεταστήριο, δεν μπορεί να σου τον πάρει.
Η ζωή σου τώρα ξεκινά, και μόνο μία λέξη μπορεί να σε ακολουθεί: η Επιτυχία. Η τύχη που μόνο εσύ μπορείς να καθορίσεις, να στοχεύσεις. Με τις επιλογές σου.
Γιατί η δύναμή σου, είναι αυτή, πως ότι θέλεις είναι στο χέρι σου. Είσαι “το τόξο και το βέλος”. “Φτάσε όπου δεν μπορείς”.
Γιατί μόνος θα δημιουργήσεις το δρόμο σου, μέσα στο Πανεπιστήμιο της ζωής. Το μόνο Πανεπιστήμιο που αξίζει και είναι για σένα.
Ο άνθρωπος, επιβίωσε στους αιώνες από 3 βασικά προτερήματά του: Τον λόγο του, τα εργαλεία του, την προσαρμοστικότητά του, αλλά και την τύχη.
Μην αφεθείς στην δική τους “τύχη”. Μην βαλσαμωθείς, πριν ακόμα καταλάβεις τι σημαίνει η ζωή.
Καλό ταξίδι…
Σχόλια