Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν είχα χρήματα, εκτός από εκείνα που μου ήταν απαραίτητα. Πορευόμουν όμως με την αξιοπρέπεια ενός κανονικού ανθρώπου.
Σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια χωρίς εργασία, αυτό που κατάφεραν να μου στερήσουν είναι η προσωπική μου ελευθερία και η αξιοπρέπειά μου να μπορώ να έχω τα απολύτως προσωπικά μου έξοδα χωρίς να περιμένω να μου δώσουν χαρτζιλίκι...
Είμαι ήδη 55, δεν έχω κανένα περιθώριο για να πω πως θ’ αλλάξει αυτό! Το χειρότερο δεν είναι ότι δεν θα πάρω ποτέ μου σύνταξη (για ποια σύνταξη). Δεν είναι ότι στερούμαι βασικά αγαθά, είναι που δεν μπορώ να δω κινηματογράφο και να πάω θέατρο. Είναι που όταν η μητέρα μου δεν θα υπάρχει πια, δεν θα έχουμε ούτε τα 342 ευρώ της αγροτικής της σύνταξης.
Ο σύζυγος εκπαιδευτικός (900 ευρώ), ο αδελφός άνεργος, όλοι σε ένα σπίτι όπως παλιά! Έχουμε αγάπη και συνεννόηση, αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα… Εκείνα που είχαμε κατακτήσει έχουν χαθεί. Το δικαίωμα στη δουλειά, τη μόρφωση, την ψυχαγωγία.
Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει την ψυχή, τη σκέψη, την ελπίδα. Εγώ μπορώ ακόμα να τους πάρω αυτό που τους πονάει πιότερο… την εξουσία. Και θα προσμένω αυτήν την ώρα.
ZΩΗ , 55 χρ. , Εύβοια
Σχόλια