τηλέφωνό του την επόμενη.
Σκεφτόμουν διάφορα αλλά λέω οκ μην είσαι στρίτζω, κάτσε να δούμε τί θέλει πρώτα. Έτσι κι έγινε. Την άλλη μέρα ντριν το κινητό και να ’σου μια γλυκύτατη φωνούλα να με ενημερώνει ότι με καλεί από το γραφείο του υπουργού τάδε και πως ο ίδιος ο κύριος υπουργός θέλει να μου μιλήσει. Άντε λέω, να το ζήσουμε κι αυτό. Περιμένω κάνα δίλεπτο ακούγοντας κάτι μπουζουκοπόπ και να ‘σου ο υπουργούλης. “Καλημέρα Κωνσταντίνα” μου λέει. “Είμαι ο τάδε. Ο υπουργός τάδε”. Προφανώς θεώρησε ότι έπρεπε να το ακούσω και απ΄τα χείλια του για να ψαρώσω ικανοποιητικά ή για να γουστάρει αυτός, θα σε γελάσω. “Άκου”, μου λέει, “διάβασα λίγο απ΄το βιβλίο σου χθες στο αυτοκίνητο και έχεις πολύ καλό ταλέντο”. “Ευχαριστώ” του λέω, δοξάζοντας από μέσα μου τον θεό που δε μου ‘δωσε κακό ταλέντο και προσπαθώντας να μη γελάσω. “Ξέρεις, είμαι κι εγώ συγγραφέας” συνέχισε, “το τελευταίο μου βιβλίο ειδικά, είναι πολύ καλό, λίγο βαρύ φοβάμαι για σένα και μάλλον θα σε δυσκολέψει αλλά τέλος πάντων, έχουμε πολλά κοινά εμείς οι δύο". Ωχ, σκέφτομαι ενώ παράλληλα σημειώνω να βρίσω τον Τάσο που το ξεφτίλισε με το φώτοσοπ στη φωτογραφία του βιβλίου μου.
“Να σου πω” συνεχίζει απτόητος, “δεν έρχεσαι τη Δευτέρα το πρωί για έναν καφέ από το γραφείο μου;” και επιμένει “έχουμε πολλά κοινά οι δυο μας”. Ώπα λέω, αυτός περιμένει απάντηση άρα θα σκάσει να μιλάει για λίγο, άρα να η ευκαιρία σου επιτέλους να του το κόψεις. Ξεκινάω φουριόζα λοιπόν να του πω ότι δεν προλαβαίνω, ότι μένω στου διαόλου την κάλτσα, ότι είναι μανίκι να τρέχω κέντρο, ότι δουλεύω Γέρακα... ε ρε γλέντια! Τί ήταν να πω “Γέρακα”, με κόβει πάλι λες και τον τσίμπησε μύγα κι άρχισε να φωνάζει ενθουσιασμένος: “Γέρακα; Δουλεύεις Γέρακα; Άντε ρε Κωνσταντινάκι, κοίτα σύμπτωση, βρες μου κάναν μουτζαχεντίν εκεί να κάνουμε δουλειά! Κανέναν δεν έχω στον Γέρακα!”. Ξέρω, κινέζικα. Δεν τόλμησα καν να ρωτήσω. Μου είπαν μετά ότι εκτός από αδελφή συγγραφική ψυχή, έψαχνε και κάποιον να δουλεύει γι’ αυτόν, κάτι σαν κομματόσκυλο να του μαζεύει ψήφους, γκόμενες, θα σε γελάσω, είμαι παντελώς άσχετη με αυτά που κάνουν οι υπουργοί για να ψηφίζονται και να πηδάνε.
Σύντομα, ο υπουργάκος αφού είδε ότι ούτε μουτζαχεντίν θα του βρω, ούτε την μουτζαχεντίν θα του κάνω, είπε να κλείσει το τηλέφωνο με τον δικό του τρόπο, τον υπουργικό: “λοιπόν, χάρηκα πολύ που σε άκουσα και δεν ακούω κουβέντα. Τη Δευτέρα το πρωί σε περιμένω στο γραφείο μου. Μέχρι τις 11.00 ακυρώνω τα πάντα. Να είσαι εκεί”. Και μου το ‘κλεισε στη μούρη. Κι ενώ περιμένω γέλια και κάζο και κυρίως μετάφραση αυτών που μου είπε, τρώω για μέρες την επόμενη μεγάλη σουρεάλα από τις απορημένες νεανίδες του κύκλου μου: “καλά είσαι τρελή; ΔΕΝ θα πας;”
Πουτάνα κρίση, τί σε βάζει και ξανασκέφτεσαι!
xpsilikatzoy.wordpress.com/2012/08/30
Σχόλια