Άρθρο του Παναγιώτη Κουρουμπλή στην εφημερίδα «Αυγή»
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της ενορχηστρωμένης τρομοκρατίας στην οποία υπόκειται ο ελληνικός λαός, η κοινωνία βιώνει γενικευμένα και με ένταση την αποσταθεροποίηση και διάβρωση των δομών της. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως με συνέπεια επιδιώχθηκε η «ήττα της ελπίδας» στο συλλογικό μας... υποσυνείδητο. Παρ' όλα αυτά, σήμερα, δημιουργούνται ξανά οι συνθήκες για την αναζωπύρωση της ελπίδας που γεννά το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο έχει ως πρόσημο τη βούληση ενός λαού να πορευτεί και να οραματιστεί … αριστερά.
Οι δυνάμεις του Μνημονίου σκόπιμα περιορίζουν ασφυκτικά τον πολιτικό διάλογο στον εκβιασμό "ευρώ ή δραχμή", "εντός ή εκτός Ευρωζώνης". Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχει ξεκαθαρίσει ότι θα υπερασπιστεί τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της χώρας, όπως θα υπερασπιστεί και το ευρωπαϊκό όραμα που οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις έχουν βαλθεί να δώσουν βορά στην απληστία των κερδοσκόπων. Πώς θα γίνει αυτό; Το σκεπτικό μας είναι σαφές.
Μπορούμε να αντιπαραθέσουμε το επιχείρημά μας για πενταετές μορατόριουμ, χωρίς αυτό να σημαίνει παύση πληρωμών. Θα αποπληρώσουμε το χρέος μας μετά τα πέντε έτη, όταν η χώρα θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Η Ελλάδα δεν ζητάει παύση πληρωμών. Ζητάει αναστολή, μέχρι που η ύφεση θα μετατραπεί σε ανάπτυξη και οι όροι των δανείων θα πάψουν να είναι αποικιοκρατικοί. Δεν πρόκειται για κάποια καινοφανή επινόηση. Ακόμα και η Γερμανία υλοποίησε αυτές ακριβώς τις προτάσεις το 1953, όταν βρέθηκε με τεράστιο δημοσιονομικό χρέος. Πάνω σε αυτή τη ρύθμιση οικοδομήθηκε το γερμανικό θαύμα. Δεν μπορεί μια πραγματικά πατριωτική ελληνική κυβέρνηση, που θα εργάζεται για το όφελος του ελληνικού λαού και μόνο, να επικαλεστεί αυτό το επιχείρημα;
Υπάρχει λογικός Ευρωπαίος που να μη θεωρεί τους όρους περιορισμού της κυριαρχίας της χώρας αποικιοκρατικούς; Υπάρχει εχέφρων πολίτης που να μην κατανοεί ότι, με βάση την προβλεπόμενη ύφεση και με δεδομένο ότι τα επιτόκια δανεισμού δεν είναι αυτά που μας είπαν στη Βουλή, τελικά καθίστανται επιτόκια προστίμου ανάπτυξης; Με αυτά τα δεδομένα, αγκυροβολώντας την ανάπτυξη, πώς υπολογίζουν οι δυνάμεις του Μνημονίου να αποπληρώσουν το χρέος;
Μπορούν να μας πουν οι επιχειρηματολογούντες υπέρ του Μνημονίου τι σημαίνει η συνέχιση της λειτουργίας του Ταμείου Εκποίησης Δημόσιας Περιουσίας; Σε ποια έκταση μπορεί να δεσμεύσει τη δημόσια περιουσία και τον πλούτο της χώρας; Μπορούν να μας μιλήσουν για τις συνέπειες που έχει η υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο και γιατί επέμεναν τόσο πολύ οι δανειστές; Η δανειακή σύμβαση είναι συνταγματικά άκυρη, διότι ψηφίστηκε εν σχεδίω, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί. Αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν όλοι, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Είναι δυνατόν να αποδεχθούμε τον δανειακό όρο μη συμψηφισμού, που κατά πάσα πιθανότητα υπονοεί τις γερμανικές κατοχικές αποζημιώσεις ή τον περιορισμό της χώρας στη μη αναζήτηση δανείων εκτός Ε.Ε.;
Εφόσον η χώρα έχει ψηφίσει το δημοσιονομικό σύμφωνο, σε ποιους κανόνες του ευρωπαϊκού δικαίου ή των ευρωπαϊκών συνθηκών προσκρούει η κατάργηση των Μνημονίων; Ιδιαίτερα των άρθρων που αναφέρονται στα εργασιακά δικαιώματα, στους μισθούς και στις συντάξεις. Γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε την Ελλάδα εκτός ευρώ; Το συνεχώς επαναφερόμενο εκβιαστικό δίλημμα, ότι θα μας βγάλουν από το ευρώ, αφορά τους υποτελείς και τους κιοτήδες, όπως θα έλεγε ο Μακρυγιάννης. Ποτέ μέχρι χθες η κυρίαρχη πολιτική τάξη δεν υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια ενός ιστορικού λαού. Ενώ μιλούσαν για το κόστος που θα είχε για τον ελληνικό λαό μία στάση πληρωμών, ποτέ δεν αναφέρθηκαν στις συνέπειες που θα συνεπάγονταν για το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους δανειστές. Ποτέ δεν διεμήνυσαν σε αυτούς ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έφεραν αυτόματα την καταγγελία της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, που μετέτρεψε τη χώρα σε αποθήκη κατατρεγμένων ψυχών. Ποτέ δεν τους είπαμε ότι ζητούσαμε δάνεια και μας ανάγκαζαν να αγοράζουμε το 50% αυτών σε πανάκριβους εξοπλισμούς. Αποδείχθηκε ότι αυτοί που θέλουν να μας σώσουν να μην πνιγούμε είναι ναυαγοσώστες που δεν γνωρίζουν κολύμπι.
Η σύμπνοια των καιρών επιβάλλει, με δύναμη και ορμή, μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Από αυτή θα γεννηθούν σημαντικές κοινωνικές, οικονομικές, ακόμη και πολιτιστικές εξελίξεις. Η ελληνική κοινωνία αναδεικνύει στη δημόσια ζωή μια νέα πολιτική συνθήκη, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει ισχυρά αποθέματα αυτοπεποίθησης. Έπειτα από 54 χρόνια, η Αριστερά, παρά τον κατακερματισμό των συλλογικών της εκφράσεων, δεν καθίσταται απλώς αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά η εν δυνάμει νέα, αναγεννητική, αναζωογονητική και οραματική διακυβέρνηση της χώρας.
Ωστόσο οφείλει κανείς να λάβει σοβαρά υπόψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, μετά την επιτυχία του, βρίσκεται αντιμέτωπος με την καινοφανή για το πολιτικό σύστημα της χώρας πρόκληση να πρέπει να διαμορφώσει εντός 20 ημερών νέα δεδομένα. Υπάρχουν εποχές που η Ιστορία εξελίσσεται νωχελικά, σχεδόν σέρνεται. Σε άλλες περιόδους επιταχύνει και μέσα σε μερικές μέρες συμπυκνώνονται γεγονότα καθοριστικά για την ιστορική εξέλιξη. Εδώ και καιρό είναι σαφές ότι η Ιστορία έχει μπει σε αυτή την τροχιά. Οι πολιτικές συνθήκες της περιόδου που διανύουμε έχουν συμπυκνώσει τον ιστορικό χρόνο σε τέτοιο βαθμό που καθιστούν τις όποιες πολιτικές αποφάσεις ή πρωτοβουλίες επιβεβλημένες μεν, εντός ιστορικά αχαρτογράφητης περιοχής δε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, που αναδείχτηκε σε ηγεμονική δύναμη της Αριστεράς οφείλει να ωριμάσει ως πολιτικός οργανισμός και να διαμορφώσει τις απαραίτητες συνθήκες λειτουργίας, καθώς και να αποκτήσει την αναγκαία αυτοπεποίθηση, προκειμένου να αναλάβει τη σοβαρότερη ευθύνη, αυτή της διακυβέρνησης ενός λαού. Η πρόκληση της Ιστορίας, η πρόσκληση της κοινωνίας και το ρίσκο του εγχειρήματος, καθιστούν την εποχή κομβική
Πηγή Δημοσίευσης: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=690996
Ημ. Δημοσίευσης:27/05/2012
Σχόλια