Για πολύ καιρό τώρα ζούμε μόνιμα με την αγωνία της λήψης μια δόσης, αν και εφόσον βέβαια προσαρμοστούμε στις υποδείξεις των αλλοεθνών μας ταγών που βάλαμε στο κεφάλι μας από το ξερό μας το …κεφάλι!!!
Κα κάθε φορά που ξεφυσάμε ανακουφισμένοι ότι την πήραμε επιτέλους μια ακόμη... πρέζα ευτυχίας, μια δόση γαλήνης, μια πρόσκαιρη ηδονή, να ‘σου και κυριαρχεί ο φόβος κι η ανασφάλεια, ένας νέος προβληματισμός για την επόμενη δόση που κάθε φορά είναι πιο σπουδαία από την προηγούμενη που με τόσες υπαναχωρήσεις και δεσμεύσεις καταφέραμε να εξασφαλίσουμε, πραγματικά με της ψυχής μας τον τάραχο κερδισμένη. Η επόμενη δόση είναι πιο υψηλή, πιο απαραίτητη για να συνεχίσουμε να ζούμε, πιο καθοριστική για το μέλλον μιας χώρας που έπεσε στην πιο σκληρή κηδεμονία αυτών που χρόνια τώρα μας το είχαν στήσει το δόκανο και πέσαμε μέσα παρασυρμένοι από τα πάθη μας για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό για την εξασφάλιση μιας ευδαιμονίας με δανεικά κι αγύριστα.
Τώρα ήρθε καιρός να τα γυρίσουμε στους «ευαίσθητους» και «φιλεύσπλαχνους» εγγυητές μας τούτα τα δανεικά ξεδιπλώνοντας στανικώς ή μη πόντο πόντο -πόσο ακόμα άραγε είχαμε κρατημένους;- τα ρεβέρ της ανεκτικότητάς μας, έτοιμοι να δεχτούμε κι άλλα μέτρα, κι άλλα κι άλλα ατενίζοντας μια απευκταία εθνική καταστροφή. Την πήραμε την έκτη δόση λοιπόν και την πληρώσαμε προκαταβολικά όπως κι όλες τις προηγούμενες μέχρι τώρα με περισσό άγχος, ίσως και μερικά ψυχοφάρμακα, με πολλές αϋπνίες, προβληματισμό και αγωνία, μα δεν προλάβαμε να χαρούμε την «νίκη» μας γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι κι απαιτητικοί, δεν επιτρέπουν πανηγυρισμούς και νικητήριες ιαχές. Και πώς να γίνει κάτι τέτοιο όταν τα κεκτημένα δικαιώματα μας τα ατενίζουμε πια με νοσταλγία κουνώντας το μαντίλι σ’ αυτά που φεύγουν και σφίγγουμε τα χείλη από την πίκρα για όσα έρχονται να πέσουν πάνω μας και στα παιδιά μας.
Οι αντιστάσεις μας έχουν πέσει πολύ, οι επαναστατικοί μηχανισμοί ατονούν κι αδυνατούμε πραγματικά να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα, αφού στροβιλιζόμαστε στη δίνη μιας πρωτοφανούς για την αντοχή μας καταιγίδας.
Αυτό που θέλουμε τώρα είναι να εξασφαλίσουμε το αύριο, το πολύ κοντινό μας μάλλον τώρα, το παραπέρα είναι πολυτέλεια, τα όνειρα κολοβά, οι προσδοκίες ψαλιδισμένες.
Δεν ξέρω πόσο πια θα υπομονέψουμε, πόσο πια θα ανεχόμαστε να ζούμε απλά, εξασφαλίζοντας την επόμενη δόση χαράς, πόσο ακόμα θα χαιρόμαστε επειδή τον επόμενο μήνα θα ενισχυθεί ο λογαριασμός μισθοδοσίας μας που είναι τώρα μηδενικός, πόσο ακόμα θα μας είναι απαγορευμένα τα όνειρα για το αύριο, πόσο ακόμα θα αντέχουμε να προγραμματίζουμε τη φυγή των παιδιών μας μακριά, σε άλλη χώρα, σε μια γη της επαγγελίας κουβαλώντας μέσα στις αποσκευές τους ένα βαρύ φορτίο από πτυχία και προσόντα προς αναζήτηση όχι πια του ζην μα του ευ ζην, προσδοκώντας «ανάσταση νεκρών» τουλάχιστον για εκείνα, ενώ εμείς θα βουλιάζουμε ικανοποιημένοι ίσως στο τέλμα μας πλαντάζοντας απ’ τον πόνο για την εθνική ανημποριά μας…!!!
Διονύσης Λεϊμονής
Φιλόλογος -συγγραφέας
Σχόλια