Η φετινή επέτειος του «ΟΧΙ» θα γιορταστεί με κατήφεια για όσα διαδραματίζονται γύρω μας, φόβο κι ανασφάλεια για το μέλλον, πικρία για τον εμπαιγμό που υποστήκαμε χρόνια τώρα... απ’ τους πολιτικούς μας ταγούς που αυτοαποκαλούνταν εθνοπατέρες και μέχρι σήμερα τους χειροκροτούσαμε εξαρτώντας το μέλλον μας και τη ζωή μας από δαύτους.
Μέσα σ’ αυτό το αρνητικό κλίμα τα παιδιά μας καλούνται τώρα να παρελάσουν τιμώντας τουλάχιστον όσους έδωσαν την ψυχή τους πρώτα κι έπειτα τη ζωή τους για τα μεγάλα και ωραία ιδανικά. Κι αυτό δεν αλλάζει, ο απλός λαός πολέμησε, πείνασε, βασανίστηκε κι επιβίωσε.
Οι πολιτικοί της εποχής σκόρπισαν δίνοντας εντολές εκ του μακρόθεν, μα οι πατεράδες οι παππούδες και οι προπάπποι μας οραματίζονταν μια ελεύθερη Ελλάδα, μακριά από τη δυναστεία του ΄Αξονα και για αυτό αγωνίστηκαν χαμογελώντας κι ελπίζοντας. Κανείς δεν περίμενε πως τόσα χρόνια μετά θα υποστούμε για άλλη μια φορά τη γερμανική μπότα να μας πατάει το κεφάλι αξιώνοντας να υποτάξει έναν λαό που χρόνια τώρα επαίρεται παρά το λιλιπούτειο ανάστημά του. Μια δεύτερη ομηρεία, μια δεύτερη Κατοχή καλούμαστε να δεχθούμε και θα είναι αυτό το τίμημα για τα πρότερα λάθη μας, την πολιτική μας αμεριμνησία και την εθνική μας δουλικότητα.
Κάθε χρόνο τα παιδιά μας παρήλαυναν με καμάρι, χειροκροτούσαμε τη νεολαία μας, βλέπαμε στο πρόσωπό τους τους συνεχιστές μιας εξαίρετης εθνικής παράδοσης και ιστορίας. Και φέτος θα παρελάσουν οι νέοι μας, αλλά δεν ξέρω όσο ψηλά θα κρατούν τα κεφάλια τους υπό το βάρος ενός δυσβάσταχτου χρέους σε μια χώρα που δεν εξασφάλισε το μέλλον τους, δε μερίμνησε για την πραγμάτωση των ονείρων τους, δεν επιμελήθηκε την παιδεία και την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Τα νιάτα της Ελλάδας φέτος θα περάσουν με λιγότερο καμάρι και με περισσότερη περίσκεψη για το τι μέλλει γενέσθαι, μα εμείς οφείλουμε να τους χειροκροτήσουμε ακόμα για τη δύναμη που βρίσκουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες να τιμούν τους ήρωες ενός άνισου αγώνα που τελικά στέφθηκε από επιτυχία ενδυναμώνοντας έτσι τον σημερινό ενήλικα και μη ταπεινωμένο έλληνα.
Δεν ξέρω πως θα είμαστε του χρόνου αυτήν τη μέρα, τι θα διεξαχθεί στο μεταξύ διάστημα, ποιο θα είναι το ύστερα του λαού μας, μα η ελπίδα δε χάνεται ποτέ, υφέρπει μέσα μας κι αυτή είναι που μας κρατά στη ζωή δυναμικούς στις επάλξεις να αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να μη μας παρασύρει το ρεύμα που έχει συχνά τη δύναμη να ακυρώνει όλες τις πρότερες προσπάθειες ενός λαού που υπερέβη ως τώρα τις προσδοκίες άλλων και επιβίωσε ακόμα κι όταν ενεργούσε ως ο τρελός της Ευρώπης που μάχεται σθεναρά για τα ωραία και τα υψηλά μιας ανυπόταχτης φυλής
Διονύσης Λεϊμονής
Φιλόλογος - συγγραφέας
Σχόλια