...
“Από τσ’ Αγγαριώνες μέχρι τον Κοντιά,
Έχασα μαντήλι μ’ εκατό φλουριά,
Ήμαθα πως τόβρε μια νοικοκυρά,
Έμορφη κυρία, κόρη του παπά...».
Είναι χαραγμένες ανεξίτηλα μέσα στο μυαλό μου οι ανεπανάληπτες συγκινησιακά εικόνες των δικών μου ανθρώπων, της γιαγιάς Μαργίτσας, του πατέρα Νικολή και της θειας Κωνσταντίας, όταν το έπαιζαν, το χόρευαν και το τραγουδούσαν! Η ψυχή τους έβγαινε νοερά από μέσα τους και γέμιζε όλη την ατμόσφαιρα, μαζί με τα δάκρυα που ήταν αστείρευτα...
το λάβαμε από : Δημήτρης Θωμαδάκης
Σχόλια
Ήχασα μαντήλι μ΄ εκατό φλουριά (δις)
κι ήμαθα πως το ΄βρε μιά Μπουρνοβαλιά
κι ήμαθα πως το ΄βρε φως μου μιά Μπουρνοβαλιά
Δώσ΄μου το μαντήλι, κράτα τα φλουριά (δις)
έμορφη, τσαχπίνα, γλυκιά Μπουρνοβαλιά
έμορφη, τσαχπίνα, φως μου, κόρη του παπά.
Είναι τσ΄αδελφής μου που το ΄χε στα προυκιά (δις),
τση το ΄χε κεντημένο μιά Κουκλουτζαλιά
έμορφη, τσαχπίνα, φως μου, κόρη του παπά.
Την Κεριακή παντρεύεται το ξερ΄ η γειτονιά (δις)
έμορφη, τσαχπίνα, γλυκιά Μπουρνοβαλιά
έμορφη, τσαχπίνα, φως μου, κόρη του παπά!
*Κουκλουτζαλιά είναι η γυναίκα από το ελληνικό χωριό Κουκλουτζά, κοντά στην Σμύρνη!!!
Ορχήστρα: Νίκος Αγγελόπουλος (λαούτο & κιθάρα), Στέλλα Βαλάση (σαντούρι), Παντελής Λογοθέτης (βιολί), Μανώλης Μπουνταλάκης (πολίτικη λύρα), Μαρία Πλουμή (λαούτο & μαντολίνο).
Χορωδία: Βερόνικα Αλωνεύτου, Βασιλική Μάρκου, Ελένη Δαμανάκη, Μανίνα Παπαδοπούλου, Άγγελος Σίμος, Σουσάνα Τρυφιάτη.
Επιμέλεια -Διεύθυνση: Πέτρος Μουστάκας!!!
Ιστορικό πολυαγαπημένο τραγούδι της Ιωνίας Μικράς Ασίας, ερωτικού περιεχομένου. Τραγουδιόταν και χορεύονταν τόσο στη Σμύρνη και στα αγαπημένα προάστιά της, όσο και στα πανέμορφα δαντελλωτά Ερυθραιώτικα Παράλια! Ο ρυθμός του κομματιού είναι 2/4 και χορεύεται ως «αντικρυστός χορός» (καρσιλαμάς)!!!
Αναφέρεται ως πολυαγαπημένο γιατί υπήρξε πράγματι το τραγούδι αυτό αλληλένδετα συνδεδεμένο με τη μουσικολογική ιστορία της Μαρτυρικής Ιωνίας και της Ερυθραίας Μικράς Ασίας! Τραγουδιόταν σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά, με παραλλαγές ανά περιοχή, όπου προσάρμοζαν τα λόγια σε τοπικές αναφορές! Το τραγούδι αυτό το μετέφεραν οι Ρεϊζντεριανοί στην Λήμνο τότε, το 1914, στον πρώτο διωγμό, στο Κάστρο (Μύρινα), Λέρα (Αϊ Δημήτρη), Κούταλη και αλλού και το τραγούδησαν ως:
“Από τσ’ Αγγαριώνες μέχρι τον Κοντιά,
Έχασα μαντήλι μ’ εκατό φλουριά,
Έμαθα πως τό ‘βρε μια νοικοκυρά,
Έμορφη κυρία, κόρη του παπά...!!!».
Είναι χαραγμένες ανεξίτηλα μέσα στο μυαλό μου οι ανεπανάληπτες συγκινησιακά εικόνες των δικών μου ανθρώπων (των μοναδικών επιβιωσάντων από την οικογένειά τους, στις σφαγές των τσετών στο Ρεϊζντερέ Ερυθραίας Μικράς Ασίας το μαύρο Σεπτέμβρη του 1922), της γιαγιάς Μαργίτσας, του πατέρα Νικολή και της θείας Κωνσταντίας, όταν το έπαιζαν, το χόρευαν και το τραγουδούσαν, εδώ, στον Συνοικισμό του Βέλου, μαζί με τους άλλους Μικρασιάτες! Η ψυχή τους έβγαινε νοερά από μέσα τους και γέμιζε όλη την ατμόσφαιρα, μαζί με τα δάκρυα που ήταν αστείρευτα...!!!