Θα σας δω στο σακούλι με τα κουκιά

Πιστεύω στα βασικά ένστικτα του ανθρώπου. Σε αυτές τις κραυγές των εσωτερικών μας πιθήκων που ουρλιάζουν κατά πως έλεγε ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στο Γκρέκο» ή ακόμα και σ’ αυτό το «homo homini lupus est» του Χομπς.

Ναι, ο πολιτισμός μας έχει εξελιχθεί, έχουμε πάει στο φεγγάρι , πολλές φορές κιόλας, και έχουμε όλοι από έναν υπολογιστή σε διάφορες version, αγκαλιά.  Ζούμε σε
οργανωμένες κοινωνίες και έχουμε καταφέρει μέσα στους αιώνες να αποδεχτούμε την εξουσία ως απόλυτη μέθοδο «οργάνωσης και διαχείρισης» των αγριάδων που καίνε μέσα μας. Έτσι είναι. Στα χιλιάδες χρόνια των «εξουσιών» ανά τη γη,  ο αρχηγός ή οι αρχηγοί βρήκαν έτοιμα ή δημιούργησαν και φόρεσαν πολλά κουστούμια : βασιλείες, τυραννίες, δημοκρατίες, πλουτοκρατίες , σοσιαλισμούς, κουμμουνισμούς,  ιμπεριαλισμούς , απ όλα και ακόμα πιο πολλά, σε παραλλαγές! Χαλινάρια των ενστίκτων και μάζεμα στα λουριά με νόμους και κανόνες. Άλλες φορές η εξουσία τα κατάφερε, άλλες λιγότερο κι άλλες καθόλου φουρτουνιάζοντας τα πάθη και θερίζοντας θύελλες.

Παρόλο το μελάνι και το αίμα που χύθηκε για αυτήν, το ανθρώπινο ένστικτο, άγριο και ωμό κυριαρχεί της λογικής και κάθε φορά που η εξουσία με οποιοδήποτε πρόσχημα βάζει εμάς, τους πολλούς να επιλέξουμε το επόμενο κουστούμι της, αυτό που μέσα μας κυριαρχεί είναι ενστικτωδώς :  η απύθμενη ανάγκη μας να ανήκουμε (ιδεολογικά σε ομάδα), η ελπίδα μας αυτό που πιστεύουμε και αυτό με το οποίο συντασσόμαστε να «νικήσει» και να είναι το σωστό, και τέλος, να μας δοθεί η ευκαιρία, εκεί μέσα στην αρένα να φάμε το λαρύγγι του αντιπάλου, που έχει πλανηθεί πλάνη οικτρά και δεν ξέρει τι του γίνεται. Ο νικητής και ο ηττημένος και ο αγώνας για το πάνω και το κάτω χέρι… τα γνωστά, από τα παλάτια ως τα γήπεδα.

 Η αρένα, η αδρεναλίνη, ο κίνδυνος και η γεύση της νίκης ενάντια στο αντίθετο «κακό», «βρώμικο», «ανήθικο»  και  «διεφθαρμένο», βρίσκονται για άλλη μια φορά στο προσκήνιο. Η εξουσία εκεί από ψηλά,  περιμένει τους θύτες και τα θύματα και ένα ξέρει: να παραφυλά μη και κανένα πρόβατο ξεφύγει από το μαντρί…

Τέτοιες μέρες, μέρες αρένας, μέρες εκλογών ζούμε πάλι. Με σημαίες και φαμφάρες προεκλογικές. Ευτυχώς όχι από νάιλον, όπως παλιά, αλλά φτιαγμένες από post και tweet σε αίσχιστο βαθμό. Ωραίες μέρες…  και τα κουστουμάκια πολλά,  αλλά ραμμένα στον ίδιο ράφτη, στενά και αδιάφορα, γκρίζα και διεκπεραιωτικά, αδιαμφισβήτητα κακόγουστα.
Η ζωή, ο έρωτας (ναι, επιστρατεύεται κι αυτός) και ο θάνατος (οποιοσδήποτε θάνατος),  στα βασικά μας ένστικτα αναβλύζουν πηγαία και άγρια ακανόνιστα και αποπροσανατολισμένα προς κάθε κατεύθυνση. Τα μάτια  λάμπουν και τα δόντια κάτασπρα από την πρόσφατη λεύκανση είναι έτοιμα να χωθούν στη σάρκα του αντιπάλου.

Αυτές οι μέρες φλέγονται φανερά και αφανέρωτα. Και το δια ταύτα; Τα μνημόνια; Οι αυτοκτονίες; Τα σπρεντ; Τα γκρέξιτ; Οι κρίσεις;  Η φτώχεια; Η ανεργία και η απελπισία; Αμελητέα ποσότητα! Αμελητέα… άλλωστε, «μαζί τα φάγαμε» και γλύψαμε και το πιάτο…

Άλλωστε, τόσα χρόνια μας μάντρωνε η εξουσία αφήνοντας μας να φοροδιαφεύγουμε και να φοροαποφεύγουμε, μας πλήρωνε με γυαλικά που στραφταλίζουν στον ήλιο  ή ψίχουλα, πολλά ψίχουλα (σε άλλους πάρα πολλά ακόμα και καρβέλια ολόκληρα), έκλεινε τα μάτια στην αυθαιρεσία και την παρανομία μας, μαθαίνοντας μας τη διαφθορά, το άκριτο και το ανήθικο, μας δάνειζε για να καλοπερνάμε, πουλώντας μας ψεύτικες Εδέμ ευδαιμονίας και αφθονίας, τόσα χρόνια τους βολεύαμε και μας βόλευαν, τώρα τι; Τώρα ήρθε ο λογαριασμός και καταλάβαμε ότι στο τέλος «ξυρίζουν το γαμπρό»;
Και τώρα μπήκαν ξανά τα χαλινάρια και τα κουστούμια αλλάζουν τροπάρι, κλείνοντας τα μάτια στο παρελθόν και ατενίζοντας το μέλλον με τα μάτια του Δαυίδ απέναντι στο Γολιάθ! Τι ρομαντικό!!!  Ο κυρίαρχος λαός θα αποφασίσει και ΠΑΛΙ…

Η ιστορία όμως δεν γράφεται με παρενθέσεις, αλλά με γεγονότα σε απόλυτη συνέχεια. Και κάθε γεγονός έχει πριν και μετά.
Πριν ακονίσουμε κι άλλο τα δόντια μας για να χωθούν στο λαιμό του «κακού» αντιπάλου που μας έκοψε το όνειρο στη μέση, ας σταματήσουμε για λίγο να δούμε τα κουστουμάκια να μετράνε τα κουκιά τους και να δούμε αν  χωράμε όλοι μαζί σ ένα σακούλι… Και ξέρετε θα δείτε ότι χωράμε, χωράμε όλοι.

 Κι εγώ εκεί μέσα είμαι, ανάμεσα σας… ΘΑ ΣΑΣ ΔΩ ΣΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ!


Μαρία Παπανικολάου

Σχόλια